شب از نفس سرد
شب از نفس سرد چو افسونگر مرموز
صد نغمه و صد زمزمه در بیشه بر انگیخت
مهتاب عیان گشت چون افرشته ئی از دور
نورِ تر و کمرنگ سرِ آبِ روان ریخت
مرغان همه آسیمه سر از تابش مهتاب
یک یک ز نهانخانه ی نیزار پریدند
نشنفته شب ، آهنگ روانپرور نیزار
در آب روان پرده ی مهتاب دریدند
بس ماه برآمد ز پسِ پرده اسرار
بس شب سپری گشت، خوش آهنگ و فسونکار
لیکن تن سنگین و دل تیره ندانست
قدر شب مهتاب و شب وصلت دلدار
مهتاب فراز آمد و مرغان شباهنگ
از نور گریزان شده در سایه بخفتند
رفتند پس پردهی تاریکی و نسیان
چون خاطره ی بی اثر از یاد برفتند.
درباره این سایت